Drie weken later zijn we weer terug in Ho Chi Minh City, na een rondreis door het zuiden en midden van Vietnam. Het is fijn om weer terug te zijn, vooral nu we het gevoel hebben de stad al aardig goed te kennen, en wij niet meer opkijken van een toeterend brommertje meer of minder.

 

Voordat we huiswaarts keren, hebben we nog tijd voor één bezienswaardigheid. Het wordt de Jade Emperor Pagoda. Wat sfeer betreft is deze ruim honderd jaar oude Chinese pagoda, zo lezen wij in onze reisgids, de allermooiste tempel van de stad. Heb je maar tijd voor één tempel, laat het dan deze zijn. Dat laten we ons geen tweede maal vertellen. De pagoda ligt even ten noorden van het centrum, dus nemen we ditmaal de taxi. Goed verstopt tussen lelijke moderne flats ligt daar, deze vrij kleine, roze, stenen tempel. Honderden schildpadden, groot en klein, zwemmen rond in het badje bij de ingang, en zorgen voor wat lollige momenten met hun clowneske acties. Het smalle, enkele verdiepingen tellende complex blijkt tot de nok toe gevuld met angstaanjagende figuren.

Het is de Jade Emperor, oftewel de God van de Hemel, die beslist of men naar de hemel gaat of naar de hel. In zijn elaborate kostuum en met zijn geweldig indrukwekkende snor wacht hij de bezoekers op. Andere besnorde demonen, gemaakt van hout en papier-mâché, zien er dreigend uit met hun hoogte van maar liefst vier meter. Overal bespeuren we fantastische en lugubere goden en groteske helden. Dik wierook vult de toch al zo duistere, nauwe gangen en kamers vol kunstig houtsnijwerk. Is men niet voor de gang naar de hemel in de wieg gelegd, dan volgt voor hem of haar de kamer van de tien ‘hellen’. Hier worden de duizend verschillende martelgangen die je in de hel te wachten staan, afgebeeld. Dus weest gewaarschuwd! Twee stoere figuren bewaken de kamer. De een rust zijn voet op de door hem verslagen Groene Draak, en de ander heeft de Witte Tijger te grazen genomen. 

Kim Hua, de godin van de vruchtbaarheid, ontvangt druk bezoek van vrouwen met een kinderwens. Twaalf beelden van vrouwen, elk met een eigen goed of slecht karakter, worden omringd door een veelvoud aan kinderen. De tempel is nog altijd operationeel, en hoe! Locals komen hier om te bidden, verwelkte bloemen te vervangen, fruit en nepgeld te offeren, of kaarsen, olielampjes en wierook aan te steken. Maar ook loopt er een omvangrijke meute toeristen rond. Nu en dan klinkt het gerinkel van belletjes. Ook het voederen van de schildpadden behoort tot het ritme van de dag; volgens de legende brengen deze dieren voorspoed en geluk. 

 

We lopen de langgerekte Dien Bien Phu straat uit, slaan een keertje linksaf, nogmaals zo'n ellenlange straat door, en dan staan we alweer pal voor de kathedraal. Zo eenvoudig kan wandelen in HCMC zijn. Op het eerste gezicht – mede door het drukke verkeer – een ontzettend rommelige stad, maar bij nader inzien juist een heel overzichtelijke. In het park achter het Herenigingspaleis treffen we een gezellig terras aan, verscholen onder de hoge bomen, en genieten we van een heerlijke ice milk coffee, een geliefde drank onder de Vietnamezen. 

 

Het is altijd handig om te wachten met het doen van inkopen tot de allerlaatste dag, zodat je niet alles de hele reis met je mee hoeft te sjouwen. Daarom begeven wij ons nu naar de beroemde Ben Thanh markt, de grootste overdekte markt van de stad. Maar we beseffen ons al gauw dat dit 'm niet gaat worden. Waar je ook je oog op laat rusten, vrijwel direct staat er een aantal opdringerige verkopers voor je neus. Tijd om rustig te kijken wat zij zoal in de aanbieding hebben, is er niet. HCMC blijkt geen goedkope stad, prijzen van kleding en dergelijke lijken gelijk aan die van Nederland.

 

Het wordt tijd om onze spullen in te pakken voor de terugvlucht. Maar niet voordat we nog even stil hebben gestaan aan het begin van de mega drukke Tran Hung Dao straat. Op de hoek van de straat houden we halt, en genieten. Verbazingwekkend hoe druk het hier is! Te midden van die onafzienbare zee aan toeterende brommertjes, sommige met wel vijf personen achterop, ligt een man op zijn brommer te slapen. Het werkt op onze lachspieren, deze chaos te aanschouwen. Een straat oversteken in HCMC doe je door simpelweg te gaan lopen en vastberaden door te stappen. Wonderwel gaat alles doorgaans goed, en dat verbaast ons wel een beetje. Vanuit de taxi die ons naar de luchthaven brengt, zijn wij voor het eerst getuige van een ongeval. Er ligt een bebloede man naast zijn omgevallen brommertje. We rijden door wijken en langs tempels die wij nooit eerder zagen, en zien hierin een goede reden om nog eens naar HCMC terug te keren.

 

Tekst en beeld: Monique van Gaal